Chapter 114: Shedding shyness

He said:

 

For those pining due to

Unrequited love –

How else can they draw strength

Than ride the mock ‘palm-horse’ *

To proclaim love and get relief.

1131 V1  (Manakudavar)

 

For those pining due to love,

Once enjoyed but now denied,

How else can they draw strength

Than ride the mock ‘palm-horse’

To proclaim love and feel relieved.

1131 V2 (Parimelazhagar)

 

The body and the soul

Able to bear no more

Have shed their reserve

That inhibits riding

The palm-horse, declaring love.

1132

 

Shyness and chivalry

I possessed once before.

All I am left with now

Is the mock palm-horse

The love-struck men mount.

1133

 

The gusting stream

Of love and lust

Will sweep away

My raft of modesty

And manly gallantry.

1134

 

She of small bangles

Beaded with garlands

Has left me with

The mock palm-horse

And blues of the dusk.

1135

 

My eyes refuse sleep

‘Cos of this naive girl.

Even at midnight

I think of mounting

The horse of palm fronds.

1136

 

She said:

 

Pining is aroused

By a sea of love.

Yet, we don’t mount the palm-horse.

What can indeed be better

Than to be born a woman?

1137

 

Love spared me not

For my reserve that is rare

Nor thought I deserve pity.

It has breached my covertness

And come out in the open.

1138

 

No one knows, thinking so

The love I conceal

Has revealed itself

On the streets via

Whispers and gossip.

1139 V1 (Parimelazhagar)

 

No one knows, bar me –

thinking so, my love

Has revealed itself,

Smearing on the streets

In a bemused state.

1139 V2 (Manakudavar)

 

Ignorant folks

Sneer at me

When they see me.

Ah, they haven’t been through

What I have undergone.

1140

 

* ‘Matal oortal/erutal’ – This was an ancient tradition for men referred to in old Tamil literature, of riding a mock horse made of palm fronds, while carrying the painting of the loved one, and proclaiming his love in public.

 

அதிகாரம் 114: நாணுத்துறவுரைத்தல்

 

காமம் உழந்து வருந்தினார்க் கேமம் மடவல்ல தில்லை வலி.	1131
நோனா உடம்பும் உயிரும் மடலேறும் நாணினை நீக்கி நிறுத்து.	1132
நாணொடு நல்லாண்மை பண்டுடையே னின்றுடையேன் காமுற்றார் ஏறு மடல்.	1133
காமக் கடும்புனல் உய்க்குமே நாணொடு நல்லாண்மை என்னும் புணை.	1134
தொடலைக் குறுந்தொடி தந்தாள் மடலொடு மாலை உழக்கும் துயர்.	1135
மடலூர்தல் யாமத்தும் உள்ளுவேன் மன்ற படலொல்லா பேதைக்கென் கண்.	1136
கடலன்ன காமம் உழந்தும் மடலேறாப் பெண்ணிற் பெருந்தக்க தில்.	1137
நிறைஅரியர் மன்னளியர் என்னாது காமம் மறையிறந்து மன்று படும்.	1138
அறிகிலார் எல்லாரும் என்றேயென் காமம் மறுகின் மறுகும் மருண்டு.	1139
யாம்கண்ணிற் காண நகுப அறிவில்லார் யாம்பட்ட தாம்படா வாறு.	1140

 

 

Chapter 113: In praise of love

 

He said:

Milk mixed with honey it is

Saliva springing

From her mouth

With shiny teeth

And sweet words.

– Kural 1121

 

What is the soul

to the body?

Such is the bond

Between me

And my lady.

– Kural 1122

 

Pupil of my eye,

Go away!

There ain’t room enough

For the girl I love

She with a fine brow.

– Kural 1123

 

The girl decked with splendid jewels

Is my very life

When she is with me,

And brings on death

When she leaves me.

– Kural 1124

 

I shall remember

The nature of her

With bright warring eyes

If I ever forget her;

But I know not forgetting.

– Kural 1125

 

She said:

He never leaves my eyes.

When I blink, he remains

And yet stays unhurt.

He – my love,

Is exceptional.

– Kural 1126

 

My beloved resides

Within my eyes.

I never paint them

Lest he vanishes

For that brief time.

– Kural 1127

 

My beloved resides

Within my heart.

I fear eating food

That is steaming hot

Lest he gets burnt.

– Kural 1128

 

If I shut my eyes

He would be veiled;

Knowing this I sleep not.

Hence the townsfolk

Call him uncaring.

– Kural 1129

 

He lives with delight

Always in my heart.

But the townsfolk

Call him loveless

As he dwells apart.

– Kural 1130

 

அதிகாரம் 113: காதற்சிறப்புரைத்தல்

பாலொடு தேன்கலந் தற்றே பணிமொழி வாலெயி றூறிய நீர்.	1121
உடம்பொ டுயிரிடை என்ன மற்றன்ன மடந்தையொ டெம்மிடை நட்பு.	1122
கருமணியிற் பாவாய் நீ போதாயாம் வீழும் திருநுதற் கில்லை இடம்.	1123
வாழ்தல் உயிர்க்கன்னள் ஆயிழை சாதல் அதற்கன்னள் நீங்கு மிடத்து.	1124
உள்ளுவன் மன்யான் மறப்பின் மறப்பறியேன் ஒள்ளமர்க் கண்ணாள் குணம்.	1125
கண்ணுள்ளிற் போகார் இமைப்பிற் பருவரார் நுண்ணியரெம் காத லவர்.	1126
கண்ணுள்ளார் காத லவராகக் கண்ணும் எழுதேம் கரப்பாக் கறிந்து.	1127
நெஞ்சத்தார் காத லவராக வெய்துண்டல் அஞ்சுதும் வேபாக் கறிந்து.	1128
இமைப்பிற் கரப்பாக் கறிவல் அனைத்திற்கே ஏதிலர் என்னுமிவ் வூர்.	1129
உவந்துறைவ ருள்ளத்துள் என்றும் இகந்துறைவர் ஏதிலர் என்னுமிவ் வூர்.	1130

 

Chapter 112: In praise of her charms

Bless you Anicham*,

You’re soft, no doubt!

More delicate

Than you, is she

Who I covet.

– Kural 1111

(*Anicham – a mythical flower so sensitive that it droops or withers if anyone even smells it.)

 

How you’re seduced, my heart,

When you see a flower.

Flowers seen by all,

You are mistaken,

Are not her eyes.

– Kural 1112

 

She of supple arms,

Tender-sprouts her body,

Pearly is her smile,

Heady is her smell,

Spear-like her smeared* eyes.

– Kural 1113

* Tamil women used to paint their eyebrows and eyelids with collyrium, a black eyeshadow.

 

Feeling it’s no match,

Lily would wilt down

And stare at the ground

If it sees the eyes of her

Who wears graceful jewels.

– Kural 1114

 

She has worn anicham flower

Without pinching out its stalk.

Her slender waist

May no more hear

Auspicious drums.

 – Kural 1115

 

Which is the moon

And which the girl’s face,

Unable to discern,

The baffled stars have

Strayed from their course.

 – Kural 1116

 

The glistening moon

That wanes and waxes

Is marred by vacant spaces.

Is there a single taint

On my maiden’s face?

– Kural 1117

 

Long live moon!

I shall love you too

If only

You can be radiant

As my girl’s face.

– Kural 1118

 

She has eyes like a broad flower.

Moon,

If you can resemble her face

You need not appear

For everyone to see.

– Kural 1119

 

Anicham flower

And annam’s* feather:

Under milady’s feet,

They are nothing but

Nerunji thorn fruit.

– Kural 1120

* Annam – a mythical species of swan, that can sift water and milk, and is used in poems as a metaphor or simile for gracious gait and gentle looks. Also, the vehicle of Lord Brahma.
* Nerunji – A common herb with thorny fruits (terrestris tribulis/ cow’s thorn/ caltrop/cat’s head)

 

அதிகாரம் 112: நலம்புனைந்துரைத்தல்

நன்னீரை வாழி அனிச்சமே நின்னினும் மென்னீரள் யாம்வீழ் பவள்.	1111
மலர்காணின் மையாத்தி நெஞ்சே இவள்கண் பலர்காணும் பூவொக்கும் என்று.	1112
முறிமேனி முத்தம் முறுவல் வெறிநாற்றம் வேலுண்கண் வேய்த்தோ ளவட்கு.	1113
காணின் குவளை கவிழ்ந்து நிலனோக்கும் மாணிழை கண்ணொவ்வேம் என்று.	1114
அனிச்சப்பூக் கால்களையாள் பெய்தாள் நுசுப்பிற்கு நல்ல பாடாஅ பறை,	1115
மதியும் மடந்தை முகனும் அறியா பதியிற் கலங்கிய மீன்.	1116
அறுவாய் நிறைந்த அவிர்மதிக்குப் போல மறுவுண்டோ மாதர் முகத்து.	1117
மாதர் முகம்போல் ஒளிவிட வல்லையேல் காதலை வாழி மதி.	1118
மலரன்ன கண்ணாள் முகமொத்தி யாயின் பலர்காணத் தோன்றல் மதி.	1119
அனிச்சமும் அன்னத்தின் தூவியும் மாதர் அடிக்கு நெருஞ்சிப் பழம்.	1120

 

Chapter 111: The joy of making love

The five senses of
Sight, aural, taste, smell and touch
Come alive
Only with this girl
Of gleaming bangles.

– Kural 1101

 

For any disease
The cure lies elsewhere.
My girl decked with jewels
Is herself the cure for
The ailment she induced.

– Kural 1102

 

When we find on the one we love
A soft shoulder to sleep on,
Can it be sweeter –
The divine world of
the lotus-eyed god?

– Kural 1103

 
It sears when I go far
It chills when I get near
Such a fire
Wherefrom did
She acquire?

– Kural 1104

 

The moment I desire anything
That very thing they seem to be:
The shoulders of her
Whose tresses flow down
adorned with flowers.

– Kural 1105

 

Whenever she embraces me
Her touch, o her touch
Is so good, my life sprouts afresh!
This artless maiden’s arms
Are for sure made of nectar.

– Kural 1106

 

Taking from our house
All that we possess,
To share with and feed others
Amma!
Cuddling this woman is as good.
(Version 1)

 

Cuddling this woman,
Her complexion that of mango,
Wow! it is much the same as
Feeding others and sharing with them
Hard earned wealth from our house.
(Version 2)

– Kural 1107

 
We both desire each other
And delightful it is
Our tight hug
Which lets nothing betwixt
Not even air.

– Kural 1108

 

Pouting after a tiff,
Patching up and making out,
These are the perks
Gained by those
United in love.

– Kural 1109

 

The more we learn, the more we learn
There is much unknown.
Same it is with love,
The more I lie with the bejewelled girl
(The more I learn there are joys untold).

– Kural 1110

 

அதிகாரம் 111: புணர்ச்சி மகிழ்தல்

கண்டுகேட் டுண்டுயிர்த் துற்றறியும் ஐம்புலனும் ஒண்டொடி கண்ணே உள.	1101
பிணிக்கு மருந்து பிறமன் அணியிழை தன்நோய்க்குத் தானே மருந்து.	1102
தாம்வீழ்வார் மென்றோள் துயிலின் இனிதுகொல் தாமரைக் கண்ணான் உலகு.	1103
நீங்கின் தெறூஉங் குறுகுங்கால் தண்ணென்னும் தீயாண்டுப் பெற்றாள் இவள்.	1104
வேட்ட பொழுதின் அவையவை போலுமே தோட்டார் கதுப்பினாள் தோள்.	1105
உறுதோ றுயிர்தளிர்ப்பத் தீண்டலால் பேதைக் கமிழ்தின் இயன்றன தோள்.	1106
தம்மில் இருந்து தமதுபாத் துண்டற்றால் அம்மா அரிவை முயக்கு.	1107
வீழும் இருவர்க் கினிதே வளியிடை போழப் படாஅ முயக்கு.	1108
ஊடல் உணர்தல் புணர்தல் இவைகாமம் கூடியார் பெற்ற பயன்.	1109
அறிதோ றறியாமை கண்டற்றால் காமம் செறிதோறும் சேயிழை மாட்டு.	1110

 

 

Chapter 110: Reading the cues

Her gorging eyes
Have two gazes.
One gaze inflicts the malady.
The other gaze is remedy
For that malady.

– Kural 1091

 

Her furtive eyes
Steal a fleeting look.
Half the love
Lies in it,
nay much more.

– Kural 1092

 

She looked at me.
Looking, she turned coy.
That was how
She watered
The crop of our love.

– Kural 1093

 

When I look at her
She stares at the ground.
When I turn my gaze
She looks at me
And smiles gently.

– Kural 1094

 

She peeks at me
Not directly
But as if she
Squinted an eye,
And then simpers.
(Version 1)

Her look lets out
Not a single cue.
Coyly she smiles
As if she meant
Something else.
(Version 2)

– Kural 1095

 

She speaks as if
She is hostile.
She feigns anger.
I do sense soon
What she does mean.

– Kural 1096

 

Harsh words with no real anger,
And a put-on angry stare:
These are the cues;
She seems hostile
but loves me true.

– Kural 1097

 

A certain beauty lies
In this pliant girl:
Oh, the way she smiles,
Gently, her heart melting,
When I look at her!

– Kural 1098

 

We give each other
Such distant looks
Like we’re strangers.
Only lovers
Can do that.

– Kural 1099

 

When my eyes
Meet her eyes,
And concur,
Spoken words
Have no use.

– Kural 1100

 

அதிகாரம் 110: குறிப்பறிதல்

இருநோக் கிவளுண்கண் உள்ள தொருநோக்கு நோய்நோக்கொன் றந்தோய் மருந்து.	1091
கண்களவு கொள்ளும் சிறுநோக்கம் காமத்தில் சொம்பாகம் அன்று பெரிது.	1092
நோக்கினாள் நோக்கி இறைஞ்சினாள் அஃதவள் யாப்பினுள் அட்டிய நீர்.	1093
யானோக்குங் காலை நிலன்நோக்கும் நோக்காக்கால் தானோக்கி மெல்ல நகும்.	1094
குறிக்கொண்டு நோக்காமை அல்லால் ஒருகண் சிறக்கணித்தாள் போல நகும்.	1095
உறாஅ தவர்போற் சொலினும் செறாஅர்சொல் ஒல்லை உணரப் படும்.	1096
செறாஅச் சிறுசொல்லும் செற்றார்போல் நோக்கும் உறாஅர்போன் றுற்றார் குறிப்பு.	1097
அசையியற் குண்டாண்டோர் ஏஎர்யான் நோக்கப் பசையினள் பைய நகும்.	1098
ஏதிலார் போலப் பொதுநோக்கு நோக்குதல் காதலார் கண்ணே உள.	1099
கண்ணொடு கண்ணிணை நோக்கொக்கின் வாய்ச்சொற்கள் என்ன பயனும் இல.	1100

 

 

Chapter 109: Beauty that torments

 

Book III: Kaamam (Love)

She with sturdy studs
Is she an angel?
A peafowl special?
Or just a damsel?
My heart is dazzled.

– Kural 1081

 

The girl who I gazed at,
With the gaze she returned
She seemed to resemble
A bellicose angel
Coming with an army.

– Kural 1082

 

What is known as Death
I knew not before.
Now I do. She comes
With feminine graces
And immense warring eyes.

– Kural 1083

The eyes of this naive girl
With feminine graces
Are warring with looks
That devour the lives
Of those who see her.

– Kural 1084

Is that Death?
Or eyes?
Or doe?
The gaze of the young lass
Has all these three.

– Kural 1085

 

If only her cruel brows
Were not bent (as a bow)
Her eyes would not shoot
So much misery
That makes me quiver.
(Version 1)

If only her cruel eyebrows
Bend not to conceal (what she feels)
Her eyes would not cause
So much misery
That makes me quiver.
(Version 2)

– Kural 1086

 

As a robe over
a rutting tusker
That covers its eyes
Lies a veil over
Her shapely bosom.

– Kural 1087

 

My valour which forced even foes
Who never faced me in battle
To fear me
Lies shattered before
Her glowing brow.

– Kural 1088

 

Adorned with the innocent
Gaze of a gazelle,
And modesty to boot,
Of what use to her are jewels
Made of extrinsic materials.

– Kural 1089

 

Brewed spirits intoxicate
Only when they are consumed.
They cannot, like love,
Enthrall even those
Who merely behold.

– Kural 1090

 

[*1086 V1: Based on commentary by Magudeswaran; V2: Ma.Ra.Po.Gurusamy]

 

அதிகாரம் 109: தகையணங்குறுத்தல்

அணங்குகொல் ஆய்மயில் கொல்லோ கனங்குழை மாதர்கொல் மாலுமென் நெஞ்சு.	1081
நோக்கினாள் நோக்கெதிர் நோக்குதல் தாக்கணங்கு தானைக்கொண் டன்ன துடைத்து.	1082
பண்டறியேன் கூற்றென் பதனை இனியறிந்தேன் பெண்டகையாற் பேரமர்க் கட்டு.	1083
கண்டார் உயிருண்ணும் தோற்றத்தான் பெண்டகைப் பேதைக் கமர்த்தன கண்.	1084
கூற்றமோ கண்ணோ பிணையோ மடவரல் நோக்கமிம் மூன்றும் உடைத்து.	1085
கொடும்புருவம் கோடா மறைப்பின் நடுங்கஞர் செய்யல மன்இவள் கண்.	1086
கடாஅக் களிற்றின்மேல் கட்பாடாம் மாதர் படாஅ முலைமேல் துகில்.	1087
ஒண்ணுதற் கோஒ உடைந்ததே ஞாட்பினுள் நண்ணாரும் உட்குமென் பீடு.	1088
பிணையேர் மடநோக்கும் நாணும் உடையாட் கணி எவனோ ஏதில தந்து.	1089
உண்டார்கண் அல்ல தடுநறாக் காமம்போல் கண்டார் மகிழ்செய்தல் இன்று.	1090

 

 

Chapter 108: Vileness

By all appearances, the vile look so human; Such resemblance, I’ve nowhere seen.	1071
More gifted than those who know the right course Are the vile: their hearts have no remorse.	1072
Those who are base are like Devas They are free to do as they please.	1073
When they meet brutish people unfettered by scruples The lowest of the low take pride in surpassing them.	1074
The conformity of the vile is forced by fear And perhaps, a wee bit by desire.	1075
Like the broadcasting drum are the vile, Revealing everything confidential.	1076
The vile will not even wiggle their smeared dining fingers Unless their cheeks are cracked by a clenched fist.	1077
A word is enough to move the noble to help; Crushed like a sugarcane, the vile maybe of some use.	1078
When they see others well fed and well dressed The vile are adept at getting their flaws exposed.	1079
When in trouble, themselves, the vile swiftly sell. What else do they have as a skill?	1080

---

அதிகாரம் 108: கயமை

மக்களே போல்வர் கயவர் அவரன்ன ஒப்பாரி யாம்கண்ட தில்.	1071
நன்றறி வாரிற் கயவர் திருவுடையார் நெஞ்சத் தவலம் இலர்.	1072
தேவர் அனையர் கயவர் அவரும்தாம் மேவன செய்தொழுக லான்.	1073
அகப்பட்டி யாவாரைக் காணின் அவரின் மிகப்பட்டுச் செம்மாக்கும் கீழ்.	1074
அச்சமே கீழ்களது ஆசாரம் எச்சம் அவாவுண்டேல் உண்டாம் சிறிது.	1075
அறைபறை யன்னர் கயவர்தாம் கேட்ட மறைபிறர்க் குய்துரைக்க லான்.	1076
ஈர்ங்கை விதிரார் கயவர் கொடிறுடைக்கும் கூன்கையர் அல்லா தவர்க்கு.	1077
சொல்லப் பயன்படுவர் சான்றோர் கரும்புபோற் கொல்லப் பயன்படும் கீழ்.	1078
உடுப்பதூஉம் உண்பதூஉம் காணிற் பிறர்மேல் வடுக்காண வற்றாகும் கீழ்.	1079
எற்றிற் குரியர் கயவரொன் றுற்றக்கால் விற்றற் குரியர் விரைந்து.	1080

 

 

Chapter 107: The fear of seeking alms

Not concealing, they give with joy, and are as dear as eyes; Yet, to resist asking even from them is worth crores.	1061
Having to beg for survival, if anyone is destined, The Maker of this world be damned.	1062
Nothing can be more brazen than Banking on charity to end deprivation.	1063
No place is adequate to hold their nobility When, in direst straits, they seek no charity.	1064
Mere gruel made of clear water tastes sweetest When it is earned through earnest effort.	1065
Nothing but begging shames the tongue more Even if what is sought is water for the cow.	1066
I beg of all beggars: beg if you must, But beg not from those who conceal.	1067
The fragile boat of begging will be wrecked When it knocks against the rock of refusal.	1068
When I think of those who beg, my heart melts; When I think of those who refuse, it wilts.	1069
When one asks but is denied, his life departs; Where will he hide, the one who denies.	1070

 

---

அதிகாரம் 107: இரவச்சம்

கரவா துவந்தீயும் கண்ணன்னார் கண்ணும் இரவாமை கோடி யுறும்.	1061
இரந்தும் உயிர்வாழ்தல் வேண்டிற் பரந்து கெடுக உலகியற்றியான்.	1062
இன்மை இடும்பை இரந்துதீர் வாமென்னும் வன்மையின் வன்பாட்ட தில்.	1063
இடமெல்லாம் கொள்ளாத் தகைத்தே இடமில்லாக் காலும் இரவொல்லாச் சால்பு.	1064
தெண்ணீர் அடுபுற்கை யாயினும் தாள்தந்த துண்ணலின் ஊங்கினிய தில்.	1065
ஆவிற்கு நீரென் றிரப்பினும் நாவிற் கிரவின் இளிவந்த தில்.	1066
இரப்பன் இரப்பாரை எல்லாம் இரப்பிற் கரப்பார் இரவன்மின் என்று.	1067
இரவென்னும் ஏமாப்பில் தோணி கரவென்னும் பார்தாக்கப் பக்கு விடும்.	1068
இரவுள்ள உள்ளம் உருகும் கரவுள்ள உள்ளதூஉம் இன்றிக் கெடும்.	1069
கரப்பவர்க் கியாங்கொளிக்குங் கொல்லோ இரப்பவர் சொல்லாடப் போஒம் உயிர்.	1070

 

 

Chapter 106. Seeking Alms – A Satire*

Seeks alms if you find those worthy of benefaction; If they refuse, blame is theirs and not yours.	1051
Seeking alms causes us great delight If what is sought is got without any plight.	1052
With ungrudging hearts, they view charity as a duty To stand before them and beg – there’s a beauty!	1053
They know not withholding even in their dreams Same as giving it seems, asking them for alms.	1054
That the world has them who give and nothing conceal Is why others appear before them and for alms appeal.	1055
When we see those without the folly of concealing Gone are all the ills of having nothing.	1056
Seeing givers who do not mock and deride The heart delights and rejoices deep inside.	1057
If there be no mendicants, this vast moist world Will resemble wooden puppets that come and go.	1058
Ah, what is there to brag about those who give If there be none to seek and gladly receive.	1059
The denied mendicant should never feel indignant The pain of poverty is proof enough of its worth.	1060

* The extension, ‘A satire’, is not part of the original. In fact, I suspect that the satire is so subtle that many commentators have interpreted it literally, so much so that the verses in this chapter seem to border on the absurd. However, when we, rightly, view this as a satire, it reveals the wonderful, wicked humour of a ‘serious’ poet.

---

அதிகாரம் 106: இரவு

இரக்க இரத்தக்கார்க் காணின் கரப்பின் அவர்பழி தம்பழி அன்று.	1051
இன்பம் ஒருவற் கிரத்தல் இரந்தவை துன்பம் உறாஅ வரின்.	1052
கரப்பிலா நெஞ்சிற் கடனறிவார் முன்னின் நிரப்புமோர் ஏஎர் உடைத்து.	1053
இரத்தலும் ஈதலே போலும் கரத்தல் கனவிலும் தேற்றாதார் மாட்டு.	1054
கரப்பிலார் வையகத் துண்மையாற் கண்ணின் நிரப்பவர் மேற்கொள் வது.	1055
கரப்பிடும்பை இல்லாரைக் காணின் நிரப்பிடும்பை எல்லாம் ஒருங்கு கெடும்.	1056
இகழ்ந்தெள்ளா தீவாரைக் காணின் மகிழ்ந்துள்ளம் உள்ளுள் உவப்ப துடைத்து.	1057
இரப்பாரை இல்லாயின் ஈர்ங்கண்மா ஞாலம் மரப்பாவை சென்றுவந் தற்று.	1058
ஈவார்கண் என்னுண்டாம் தோற்றம் இரந்துகோள் மேவார் இலாஅக் கடை.	1059
இரப்பான் வெகுளாமை வேண்டும் நிரப்பிடும்பை தானேயும் சாலுங் கரி.	1060

 

 

Chapter 105: Poverty

If you ask, what torments more than poverty: Only poverty can torment more than poverty.	1041
Poverty is a wretch; This life and the next does it snatch.	1042
Ancestral legacy and parlance crumble in totality Due to hankering caused by poverty.	1043
From the high-born too, vile words may be born When deprivation makes them so cast down.	1044
From the one misery named penury Emanates many a worry.	1045
After deep reflection they may say words of deep essence Yet what the poor say may be seen to have no sense.	1046
Poverty aligned to no virtue makes even one’s mother Who bore bore him, to see him as a misfit.	1047
Did not my privation kill me yesterday? Does it have to be back again today?	1048
One may snatch a nap amidst raging fire But can not sleep a wink in poverty dire.	1049
When want does not make one give up desire It spells doom for salt and sour gruel next door.	1050

---

அதிகாரம் 105: நல்குரவு

இன்மையின் இன்னாத தியாதெனின் இன்மையின் இன்மையே இன்னா தது.	1041
இன்மை எனவொரு பாவி மறுமையும் இம்மையும் இன்றி வரும்.	1042
தொல்வரவும் தோலுங் கெடுக்கும் தொகையாக நல்குர வென்னும் நசை.	1043
தொல்வரவும் தோலுங் கெடுக்கும் தொகையாக நல்குர வீனும் நசை.	1043 V2 (வ.உ.சி)
இற்பிறந்தார் கண்ணேயும் இன்மை இளிவந்த சொற்பிறக்குஞ் சோர்வு தரும்.	1044
நல்குர வென்னும் இடும்பையுட் பல்குரைத் துன்பங்கள் சென்று படும்.	1045
நற்பொருள் நன்குணர்ந்து சொல்லினும் நல்கூர்ந்தார் சொற்பொருள் சோர்வு படும்.	1046
அறஞ்சாரா நல்குர வீன்றதா யானும் பிறன்போல நோக்கப் படும்.	1047
இன்றும் வருவது கொல்லோ நெருநலும் கொன்றது போலும் நிரப்பு.	1048
நெருப்பினுள் துஞ்சலும் ஆகும் நிரப்பினுள் யாதொன்றும் கண்பா டரிது.	1049
துப்பர வில்லார் துவரத் துறவாமை உப்பிற்குங் காடிக்குங் கூற்று.	1050